சர்வம் மாந்தர் மயம்

”ஏங்க..உங்கம்மாவுக்கு எத்தனைதான் படிச்சு படிச்சு சொன்னாலும் அறிவே இல்லையா?”

“.....”

“சின்னஞ்சிறு பொண்ணாட்டம் ஜோல்னாபையையும் தூக்கி தோலில் மாட்டிட்டு அதென்ன கடமை போல வாரத்துக்கு மூன்று முறை பொண்ணை பார்க்கப்போறது?”

“....”

“பொண்ணைப்பார்க்கப் போறதுமில்லாமல் மாசத்துக்கு வாங்கிப்போட்ட மளிகை சாமானை வேறு வழிச்சு துடைச்சுடுறா.”

“....”

“போன வாரம் பொண்ணுக்கு காரட் அல்வா செய்றேன்னு இருந்த சர்க்கரை எல்லாம் காலி.மாசக்கடைசியிலே நானல்ல ததுங்கிணிதோம் அடிச்சுக்கணும்”

“....”

“மருமவன்பிள்ளை ஓட்டல் வச்சி நடத்தறான்.தினமும் வக்கனையா வாய்க்கு ருசியா வகை வகையா சாப்பாடு கொண்டு வந்து தருவான்னு தான் உங்கம்மா நாக்கைத்தொங்கப்போட்டுக்கொண்டு பொண்ணு வீட்டுக்கு போறாங்க.இந்த வயசிலும் இத்தனை நாக்கு ருசிக்கு அலையக்கூடாது”

“....”


“பிடிச்சு வச்ச பிள்ளையாராட்டம் இருக்கீங்களே..வாய் திறந்து ஏதாவது சொல்லுறீங்களா?”

“வைதேகி..என்னை என்ன பண்ணச்சொல்லுறே.வயசானவங்க.கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்க.இப்ப உனக்கு சர்க்கரைதானே வேணும்.ஆஃபீஸ் போய்ட்டு வர்ரச்சே ரெண்டு கிலோ வாங்கி வந்துடுறேன்.போதுமா”

“அதென்ன பொண்ணு வீடு கிட்டேவா இருக்கு.டிரைனில் போய் அங்கிருந்து பஸ் பிடித்து ஆவடி போறதுன்னா சும்மாவா?நம்ம வீட்டுக்குள்ளே கொஞ்ச நாழி இருந்தான்னா அங்கே வலிக்குது,இங்கே பிடிக்குதுன்னு எப்ப பாரு மாய்மாலம்.பொண்ணு வீடு போறதுன்னா ஜிங்கு ஜிங்குன்னு சின்ன பொண்ணு மாதிரி கிளம்பிடுறது”

விடாமல் தூற்றிக்கொண்டிருந்த மனைவியின் வாயால் சலிப்படைந்த சங்கர் எரிச்சல் மேலிட சட்டையை மாட்டிக்கொண்டு வெளியில் கிளம்பினான்.

அவனுக்கு தன் தாய் மீதும் சற்று கோபம் வந்தது.அதென்ன ஒரு நாளில்லாமல் எப்பொழுதும் மகள் வீடு மகள் வீடு என்று அலைவது?வைதேகி சொல்லுவதிலும் சற்று நியாயம் உள்ளதுதானே?இருந்தாலும் நாக்கு ருசிக்காக தன் தாய் மகள் வீட்டுக்கு சென்று வருவதாக வைதேகி குறிப்பிட்டதை எண்ணி மிகவும் ரோஷப்பட்டான்.இங்கு கைக்குழந்தையுடன் வைதேகி தனியே கிடந்து அவஸ்தை படுவது எல்லாம் அம்மாவின் மனதை தைக்க வில்லை.மகள் இரட்டை குழந்தை பெற்று கஷ்டப்படுகிறாள் என்று அடிக்கடி இந்த வயதிலும் தனியாக அவ்வளவு தூரம் சென்று வருவது அவனது மனதினை உறுத்தியதுதான்.

ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் அம்மாமார்களுக்கு மகள் வயிற்று பேரன் பேத்திகள் என்றால் தனிப்பிரியம்தான் போலும்.நினைக்கும் பொழுது மனதை சற்று வலித்தாலும் தாயை தட்டிக்கேட்கும் தைரியம் துளி கூட வரவில்லை சங்கருக்கு.

குழந்தையை தூளியில் போட்டு தூங்க செய்து கொண்டிருந்த வைதேகி அடுக்களையில் இருந்து வந்த ஏலக்காயின் மணம் நாசியை துளைக்க எட்டிப்பார்த்தாள்.

மாமியார் செண்பகம் அடுப்பில் வைத்து எதையோ கிளறிக்கொண்டிருந்தாள்.

“என்னத்தை பண்ணுறீங்க?”

“பூர்ணிமாவுக்கு பிடிக்கும்ன்னு கொஞ்சம் தேங்காய் பர்பி கிளற்றேன்.”

“போன வாரம் காரட் அல்வா பண்ணியதில் இருந்த சர்க்கரை எல்லாம் காலி.உங்கள் மகன் கிட்டே சொல்லி இன்னும் ரெண்டு கிலோ வாங்கச்சொன்னேன்.அதனையும் காலி பண்ணுறீங்களா”

வைதேகியின் குரலில் சூடு கிளம்பியது.

“என்ன நீ..பூர்ணிக்கு செய்வதை எல்லாம் கணக்கு பார்க்கிறே?ஒவ்வொருத்தி மாதிரி அந்த சீர்,இந்த சீர் என்று அண்ணன் கிட்டே வந்து நிக்கறாளா?”வெடுக்கென்று செண்பகத்திடம் இருந்து பதில் வந்தது.

“இந்த வயசிலேயும்,வேகாத வெயிலிலேயும் இப்படி மைலாப்பூருக்கும்,ஆவடிக்குமா அலையறீங்களே.தேவையா?”

“எது தேவை தேவை இல்லேன்னு எனக்கு தெரியும்.நீ மேலே பேசாதே”

திருமணமாகி நாண்கு வருடங்கள் ஆகியும் இந்த மாமியாரை வழிக்கு கொண்டு வர முடியவில்லையே.பக்கத்து வீட்டு பவானியின் மாமியார் பெட்டிப்பாம்பாய் அடங்கி விட்டாளே?இவளை அடக்க முடிய வில்லையே?எல்லாம் இவர் கொடுக்கின்ற இடம்.பற்களை கடித்துக்கொண்டு நகர்ந்தாள்.

செல் போன் அடித்தது.வைதேகியின் அண்ணன்தான்.செங்கல்பட்டில் வசிக்கும் அவர்கள் குடும்பத்துடன் ஒரு வேலையாக சென்னை வந்திருப்பதாகவும் அங்கு வந்து இரவு சாப்பாட்டுக்கு மேல் டிரைனில் செங்கல் பட்டு திரும்பபோவதாகவும் போனில் தகவல் வந்தது.

‘இந்த நேரம் பார்த்து மாமியாரும் மகள் வீட்டுக்கு கிளம்பி விட்டதே.ஒருத்தியாக இருந்தல்லவா அத்தனை வேலையையும் பார்க்க வேண்டும்.’எண்ணம் மனதில் ஓடோடிக்கொண்டிருக்க கைகள் தனிச்சையாக சாம்பாருக்கும் பருப்பை குக்கரில் வைத்து விட்டு பிரிஜ்ஜை திறந்து ஸ்டோர் பண்ணி இருக்கும் காய்கறியையை ஆராய்ந்தது.

கேரட் சாலட்,பீன்ஸ் பொரியல் உருளைக்கிழங்கு பொடிமாஸுடன் நாலு அப்பளத்தையும் பொரித்தால் முடிந்தது வேலை.கடகடவென்று வேலையை ஆரம்பித்தாள் வைதேகி.

சாப்பிட்டு முடித்து அண்ணனுடன் பேசிகொண்டிருந்தாள்.

“இருந்தாலும் உன் மாமியாருக்கு இத்தனை அழுத்தம் ஆகாது.அதென்ன இங்கே இருக்கும் பேரன் பேத்திகளை கவனிப்பதை விட்டுட்டு மகள் வீடு மகள் வீடு என்று அலைவது.ஒட்ட நறுக்கி வை உன் மாமியாரை..இல்லேன்னா உனக்குத்தான் கஷ்டம்”

வைதேகியின் அண்ணி தூபம் போட அன்றிரவு மாமியார் மகள் வீட்டில் இருந்து திரும்பி வந்ததும் சண்டைக்கோழியாக சீறீனாள்.

என்றுமில்லாமல் வார்த்தைகள் தடித்து,குரல்களின் தொணி ஓங்கி சண்டை உச்சகட்டத்தில் செல்ல தொலைக்காட்சியில் இருந்த சங்கர் என்றுமில்லாமல் தாயின் மீது பாய்ந்தான்.

“அதென்னமா..ஒரு நாள் போல் இல்லாமல் எப்ப பாரு மகள் வீடு மகள் வீடு என்று அலைவது.இவளும் கைக்குழந்தையுடன் தனியா இருந்துதானே கஷ்டப்படுறாள்”

“என் குழந்தைகள் எல்லாம் உனக்கு பேரன் பேத்திகளா தெரியலியா?”

“உன் பொண்ணு வயிற்று பிள்ளைகளைமட்டும்தான் கவனிச்சுப்பியா?”

“இருந்தாலும் உனக்கு நன்றியே இல்லேம்மா”

இந்த வார்த்தைகள் போதாதா?செண்பகம் மூக்கை சிந்திக்கொண்டு படாரென்று கதவை அடித்து சாற்றிக்கொண்டு தன் அறைக்குள் புகுந்துகொண்டாள்.

தாயின் மீது கணவன் காட்டிய கோபம் வைதேகிக்கு ஆறுதலைத்தந்தது.

என்ன சண்டையிட்டு என்ன செய்ய?சற்றேனும் பொருட்படுத்தாமல் ஒருநாள் விட்டு ஒரு நாள் அலுப்பு சலிப்பு இல்லாமல் மகள் வீடு செல்வதும் தவறவில்லை.மகனும் மருமகளும் அவ்வபொழுது சாடைமாடையாகவும் நேரடியாகவும் சண்டையிட்டு வருவதும் அந்த வீட்டின் வழக்கமாகிப்போனது.

அன்று..

மதிய சாப்பாட்டுக்கு பின் குட்டித்தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தவள் காலிங் பெல் ஒலி கேட்டு எழுந்து கதவைதிறந்தாள் வைதேகி.

மாமியார்தான்.வழக்கம் போல் காலையில் மகள் வீட்டுக்கு சென்றால் இரவு வருவதற்கு ஏழு எட்டு மணியாகி விடும்.இன்று அதிசயமாக நாண்கு மணிக்கே வந்து நிற்கிறாளே?அதுவும் முகமெல்லாம் சோர்ந்து போய்,விழிகள் எல்லாம் சிவந்து போய்...

வெறுப்பில் எதுவும் கேட்கப்பிடிக்காமல் விடு விடுவென்று தன் அறையினுள் சென்று தூக்கத்தை தொடர்ந்தாள் வைதேகி.

சங்கர் ஆஃபீஸில் இருந்து திரும்பி டிபன் காபி சாப்பிட்டு முடித்து விளக்கு வைத்த பிறகும் செண்பகம் தன் அறையினுள் இருந்து இன்னும் வராததை அறிந்து சங்கர்தான் தாயின் அறையை நோக்கிப்போனான்.

அங்கே அவன் கண்ட காட்சி அதிர்ச்சியை தந்தது.செண்பகத்தின் கண்களில் இருந்தல் தாரை தாரையாக கண்ணீர்.அழுது அழுது சிவந்த விழிகளுடன் தன் தாய் இருந்த கோலம் சங்கரை பதறச்செய்தது.

“அம்மா என்னம்மா ஆச்சு?ஏன் அழுதுட்டு இருக்கே?”

சப்தம் கேட்டு வைதேகியும் உள்ளே நுழைந்தாள்.

“எனக்கு இந்த அவமானம் தேவையா?ரெட்டைக்குழந்தை பெற்று பொண்ணு தனிக்குடித்தனத்தில் கஷ்டப்படுறாளேன்னு பூரணி வீட்டுக்கு நீங்கள்ளாம் என்ன சொல்லியும் கேட்காமல் அவ்வளவுதூரம் என் வயசைக்கூட பார்க்காமல் போய் வந்தேனே.எனக்கு இதுவும் வேண்டும்,இன்னுமும் வேண்டும்”

“ஏம்மா என்ன ஆச்சு?”

“பூரணியோட மாமியார்க்காரி நான் அடிக்கடி அங்கே போய் வருவதை குறித்து அசிங்கமா பேசிட்டா என்னை?”

அங்கு நடந்தவைகளை அழுதபடி செண்பகம் விவரித்தபொழுது சங்கர் ஆத்திரப்பட்டான்.

“இதற்குத்தான் படிச்சு படிச்சு சொன்னேன்.கேட்டியா?பொண்ணு கஷ்டப்படுறா கஷ்டப்படுறான்னு புலம்பி தவித்தே.இப்ப அசிங்கப்பட்டு நிக்கறே.இதற்குத்தான் சொல்லுறது மகள் வீடானாலும் எல்லாம் லிமிட் தான்.லிமிட்டைத்தாண்டி போனதினாலே இப்ப இப்படி அவமானப்பட்டு அழறே.உனக்கு இதுவும் வேணும் இன்னுமும் வேணும்”

அருகில் இருந்து அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்த வைதேகி”என்னங்க..அவங்களே மனசொடிஞ்சி போய் இருக்காங்க.நீங்க வேற வெந்த புண்ணில் வேலைப்பாய்ச்சறீங்களே..”கணவனை அதட்டினாள்.

“என்னான்னான்னு நினைத்துட்டு இருக்கா அந்த கண்டாங்கி சேலைக்காரி.உண்ணத்தின்ன வக்கிலாமலா நீங்க அங்கே போனீங்க?அள்ளிக்கொண்டுபோய் தட்டவல்லவா செய்தீங்க.நாக்கில் நரம்பில்லாமல் பேசிய அந்தபொம்பளையை நான் பக்கத்தில் இருந்தேன்னா என் அத்தையை நீ எப்படி அப்படி பேசப்போச்சுன்னு நாக்கை இழுத்து வச்சி அறுத்துடுவேன்.வரட்டும் ஒரு நாள் என்கிட்டே அந்த பொம்பளை மாட்டாமலா போய்டுவாள்.நம்ம குடும்பம் என்ன?அந்தஸ்து என்ன?தராதரம் இல்லாமல் என் அத்தையை பார்த்து பேசிய அந்த பொம்பளையை நினைச்சால் மனசெல்லாம் கொதிக்கறதே.வச்சிக்கறேன்.யாரைப்பார்த்து என்ன வார்த்தை பேசிட்டா அந்த பொம்பளை.அத்தே,நீங்க இதையே நினைச்சி உருகிட்டு இருக்காதீங்க அத்தே..எழுந்துக்குங்க..போய் முகம் அலம்பிட்டு வாங்க.சூடா கிச்சடி கிளறி வச்சிருக்கேன்.சாப்பிட்டுவிட்டு காபி குடிக்கலாம்.”

இதமாக பேசி கைகளை பிடித்து எழ உதவிய மருமகளின் கரத்தை பற்றிக்கொண்டு எழுந்த செண்பகத்திற்கு அந்த நொடி இதமாக இருந்தது.

Tweet